Ári eldri

Og þar skall á mig eitt ár i viðbót. 

Þar sem ég hafði líst því yfir fyrir nokkrum árum siðan að ég ætlaði alltaf að hafa afmælisveislu varð ég að standa við það þó svo að hann Simmi minn væri ekki heima. Ég get ekkert sett líf mitt á hóld þó að hann sé í vinnunni. Ég sletti því í form og sullaði einhverju á brauð og opnaði húsið mitt og viti menn, 34 manneskjur komu í heimsókn.

Það er gott að eiga stóra fjölskyldu.

Það er gott að eiga góða vini.

 

Svefnleysi

Ég er kannski hlutdræg, ég veit það ekki, en mér fannst strákurinn minn rosalega skemmtilegur í Kastljósinu í kvöld. Ég hef heyrt flest af því áður sem hann talaði um en finnst alltaf jafn gaman að hlusta á hann segja frá. Hann var mest hissa á því sjálfur hvað hann var ljótur og með asnalega rödd. Honum fannst hann vera eins og fullur Hobbiti. Mér fannst hann fallegur og flottur en röddin ber þess merki að hann hefur áunnið sér ofnæmisasma með árunum.

Svefn er furðulegt fyrirbæri frá mínum bæjardyrum séð. Ég svaf t.d. í nótt frá klukkan 11 í gærkvöldi til klukkan 4 í nótt. Punktur og búið. Ég lét það ekki eftir mér að kveikja ljós og fara að lesa en stundum geri ég það. Ég var þreytt í dag, sérstaklega seinnipartinn, en það er bara eins og það er. Djöfull að draga.

Því miður erfði svefndoktorinn þennan svefnleysisfjanda frá mér. Ég hef átt við þetta vandamál að stríða síðan ég hóf búskap með honum Simma mínum. Ég ætla samt ekki að kenna honum um.  Þetta er eitthvað óskilgreint fyrirbæri. Vonandi tekst doktornum að finna meinið einn góðan veðurdag.

En þó að Kalli hafi sagt eitt sinn: "Greind erfist frá móður og fegurð frá föður og aumingja ég," þá vona ég samt að þetta gangi.

Hvað mannannabörn hafast að

Í bakgarðinum hjá mér í dag var hin víðfræga mæjorkasteik.  Ég fattaði það þegar ég  fékk  skyndilega löngun, eftir hádegið, að ganga um landareignina mína og athuga hvernig trén hefðu það. Þá fann ég að sólin var heit og í skotinu, sem snýr í suðvestur, var þvílík sól og sæla. Ég settist í gamlan sólstól, sem Simmi minn,  hafði borið út úr skúrnum fyrir nokkru síðan, og lét sólina hita á mér fésið. Ummm, hvað það er gott.

En af því ég hafði ákveðið að elda japanskan kjúklingarétt handa Vesturgötuliðinu gat ég ekki setið endalaust í sólbaði. Skaust þó út á milli þess sem ég ristaði möndlur, sesamfræ og núðlur. Var að vona að ég fengi smálit á andlitið. En þar sem ég hafði ákveðið að hafa nýbakað brauð með réttinum varð ég að skjótast inn og hnoða deig. Gat samt látið þá gulu skína á mig á meðan deigið hefaðist.

Sá japanski sló í gegn. Eftir matinn slúðruðum við tengdadótla á meðan töffarinn las vampírubók sem föðursystir hans á enn á æskuheimilinu, doktorinn ætlaði að taka fréttirnar en svaf líklega yfir þeim, vaknaði og hélt fyrirlestur um fiskeldi á Íslandi, ömmustelpa og Jara vinkona hennar hönnuðu jeppa úr Legokubbum.

Það er misjafnt hvað mannannabörn hafast að.

Simmi minn á Vopnafirði, á kafi í snjó, og dótla að dútla með ömmu og afa út um allar trissur í Wales í 20 stiga hita.

Lífið er dásamlegt.

Leikhúsið

Við sinntum listagyðjunni í gær og fórum í leikhús. Við sáum söngleikinn Ást sem sýndur er í Borgarleikhúsinu. Ég hef sjaldan skemmt mér eins vel í leikhúsi. Þetta er alveg stórskemmtileg sýning og í orðsins fyllstu merkingu þá grenjaði ég úr hlátri, mörgum sinnum. Þó að sýningin sé fyndin er hún um leið um leið sorgleg þannig að það hrærði dálítið upp í tilfinningunum.

Ást er samstarfsverkefni Borgarleikhússins og Vesturports og fjallar um ástir og daglegt líf heimilismanna á elliheimili. Þar sem maður er komin á þann aldur að vera farin að velta fyrir sér elliárunum þá sá maður sjálfan sig í hlutverki þarna. Ég var þessi sem vill alls ekki búa í herbergi með ókunnugri konu og Simmi var gamli kallinn sem var alltaf að klípa hjúkkuna í rassinn og gekk með Hustler blað í vasanum.

Þarna var skemmtileg blanda af gamalreyndum leikurum, skemmtikröftum og fólki sem aldrei hefur stigið á svið áður. Í kórnum söng ein frænka Simma, hún Jóa Bald, og sagði hún okkur eftir sýninguna að þetta væri 79. sýningin og að sér þætti þetta mjög skemmtilegt og frábært að hafa fengið tækifæri til þess að vera með. 

Fyrir Langanesið

"Við munum sigla fyrir Langanesið á eftir," tjáði hann Simmi minn mér einhvern tímann í dag. "Ég hef aldrei áður siglt fyrir Langanesið, þrátt fyrir öll mín ár á sjó."

"Já, en gaman hjá þér."

"Verst að ég verð að slá tittlingnum í rekkverkið."

"Ha?"

"Maður verður að slá tittlingnum í rekkverkið þegar maður siglir í fyrsta skipti fyrir nes."

"Guð, gerðu það varlega."

"Já, já, þetta er allt í lagi, ég held að hann sé hvort sem er hættur að ná svona hátt upp."

Breyta fötin einhverju?

Ef ég væri beðin um að koma í viðtal í Kastljósið mætti ég örugglega í svörtum fötum í þeirri von að ég sýndist grennri.

Ætli hinn meinti glæpamaður, frá Póllandi, hafi mætt í hvítum fötum til að sýnast saklausari?

Mér bara datt þetta si svona í hug.

Suðurlandsvegi lokað

Í þriggja bíla árekstrinum á Suðurlandsvegi á fimmtudaginn var það hann Simmi minn sem var í einum af þessum bílum. Hann var á leið í höfuðborgina til þess að skipta um hljóðkút á bílnum því til stóð að hann færi í skoðun eftir hádegið. Til þess kom aldrei.

Það er í lagi með hann Simma minn. Hann er hvorki brotinn, beyglaður eða dældaður en jeppinn er þannig. Fólkið í hinum bílunum slasaðist lítillega, að því við best vitum. Lítillega í fréttum getur samt verið allmikið. Þetta hefði getað farið miklu verr ef hann Simmi væri ekki svona fljótur að hugsa. Hann var á eftir fólksbílnum sem fékk annan bíl  framan á sig, sá rann til í mikilli hálku, en Simmi beygði útaf til þess að lenda ekki á bílunum. Hann sá að hann næði ekki að stoppa í tæka tíð vegna hálkunnar og gæti lent á bílunum en beygði útaf til þess að forðast það. Sjúkraflutningamaður sem kom þarna sagði við hann að það væri engin spurning um það að hann hefði bjargað mannslífum með þessu.

Þessi orð mannsins gera það að verkun að okkur er skítsama um jeppann. Það dó enginn.

Við vitum ekkert enn hvort verður gert við hann eða hvort við fáum hann bættan.

Það kemur bara í ljós.

Pig og svín

Ég fékk sms frá Wales þar sem segir:

Upp úr eins manns hljóði heyrist  í Lúkasi: "Here I say pig but my afi and amma say svín." Sko minn! Og ég veit ekki af hverju honum datt þetta í hug.

Nei, það er ekki gott að segja af hverju barnið er í sínum þankagangi að hugsa um afa og ömmu í sömu andrá og svín. En það skemmtilega við þetta er að hann er að bera saman tungumálin og velta fyrir sér mismun þeirra.

 

Bílategundir

Ég þekki mjög fáar bílategundir. Ég sé ekki hvort bíll er gamall eða nýr nema núna eftir að nýju bílnúmerin komu þá veit ég betur. Ég get ekki tengt saman fólk og bíla því ég sé ekki hver situr undir stýri þegar ég mæti bílum. Ef fólk vinkar mér þá vinka ég bara á móti.

Einu sinni þekkti ég bíla vel í sundur. Það voru til rútur og vörubílar, jeppar og drossíur. Núna er þetta allt  hvað öðru líkt. Jeppar eru eins og drossíur og drossíur eins og jeppar. Vörubílar eru orðnir flutningabílar og líkjast rútum í fjarlægð. Rúturnar eru orðnar af öllum stærðum og gerðum og maður veit varla hvort um rútu er að ræða eða sendiferðabíl.

Ég þekki ekki einu sinni bílana á bílastæðinu við skólann. Ég gæti kannski, án þess að verða mér til mikillar skammar, bent á tvo eða þrjá og nefnt eigandann. En þar með er það upptalið.

Þess vegna varð ég að gæta mín sérstaklega vel í morgun, því ég fór á bláókunnugum bíl  í vinnuna. Ég skipti við tengdadótturina á bílum í gærkvöldi. Hún fékk minn og ég fékk bíl sem hún er að passa. Ég setti á minnið að á stýrinu stóð orðið NISSAN og á númeraplötunni stóð TE 787. Ég sá auðvitað að bíllinn var rauður.

Ég var ekki búin að týna þessum upplýsingum úr minninu þegar vinnunni lauk og átti ekki í miklum erfiðleikum með að finna hann.

En það er bara af því orða og töluminnið er í þokkalegu lagi.

Oddur af oflæti

Þegar glysgjarni kallinn minn týndi tveimur hringjum á Mallorka í fyrra fattaði ég að ég hafði ekki séð giftingarhringinn hans í einhvern tíma. Hann hélt því fram að giftingarhringurinn væri einhvers staðar heima. Ég hef kíkt eftir því öðru hverju, svona þegar ég er að þrífa og taka til en aldrei rekist á hringinn. Ég hef haldið því fram að hann væri líka búinn að týna honum.

Hann neitar alltaf og segir með áherslu: "Hringurinn er í húsinu."

Samt hefur hann ekki getað sýnt mér hann og ég hef látið í ljósi visssar efasemdir um að hann hafi rétt fyrir sér.

Í morgun var ég að leita að ákveðnum skartgrip frá mér og rakst þá á hringinn hans í skartgripapung frá mér. Hvernig hann komst þangað veit ég ekki en hringurinn hefir verið týndur í u.þ.b. ár. 

Nú á ég eftir að hringja í hann Simma minn og segja honum að ég hafi haft rangt fyrir mér en hann rétt. 

Maður verður stundum að brjóta odd af oflæti sínu.