Mótórbáturinn Ísland

Þegar ég var lítil stelpa vildi ég binda spotta í Ísland og henda hinum endanum í skip sem dragi okkur svo eitthvert suður á bóginn, þar sem er venjulega hlýrra en hér. Ég sá þetta sem raunhæfan möguleika. Landið er hvergi fast við annað land og nóg pláss í sjónum í kring til þess að færa okkur til.

Dótla mín sá þetta líka fyrir sér í morgun þegar hún náði alls engu símasambandi við Ísland. Henni datt fyrst í hug að búið væri að skera á sæstrenginn sem tengir okkur við útlönd en síðar sá hún okkur öll fyrir sér á hraðri siglingu til hlýrri stranda að flýja undan vondu mönnunum. Það besta finnst mér að hún sá okkur öll hlæjandi.

Það er einmitt það sem við eigum að gera  núna. Hlæja og slaka á.

Hláturinn lengir lífið og slær á áhyggjur af kreppu.

Athugasemdir

[Sigþrúður Harðardóttir, 15.10.2008 kl. 21:41]

Verst með hávaðamælinn á vinnustaðnum okkar