Lífið og tilveran

Ég þurfti að skjótast heim úr vinnunni til að redda smávegis. Sá þá að ruslafatan í eldhúsinu var full og tók ómeðvitaða ákvörðun að fara út með ruslið. Hurðin kom á eftir mér og skelltist í lás.

Fyrir tveimur dögum lenti Simmi minn í þessu sama nema hann var svo heppinn að stofuhurðin var, aldrei slíkum vant ólæst. Ég hreykti mér af því við hann að ég tæki alltaf úr lás þegar ég færi með ruslið því ég vissi það hurðin á það til að lokast af sjálfu sér.

Ég hefði betur ekki sagt neitt. Ég stóð þarna fyrir utan húsið mitt í djúpum skít. Við erum með varalykla alltaf geymda hjá mömmu en ég hafði þurft að nota þá í fyrradag og var ekki búin að skila þeim. Allir mínir lyklar voru inni í húsinu.

Venjulega eru allir gluggar lokaðir en tveimur mínútum áður en ég læstist úti hafði ég opnað gluggann í vaskahúsinu til að hleypa fersku lofti inn. Ég hef ekki opnað hann í marga mánuði. Þessi gluggi er það stór að maður getur skriðið inn um hann ef hann er opnaður upp á gátt.

Ég bankaði hjá nágranna sem kom með alls kyns græjur og tæki til að opna alveg og skreið meira að segja líka inn fyrir mig.

Það er gott að eiga góða nágranna.

Sveitarfélagið Ölfus var með starfsdag í gær fyrir alla þá sem vinna hjá sveitarfélaginu. Þetta var í þriðja skiptið sem þetta var gert. Fenginn er fyrirlesari og síðan boðið upp á snittur og drykk. Fyrirlestrarnir hafa gengið út á það að efla starfsanda á vinnustöðum.

Í gær talaði Edda Björgvins. Mér hefur alltaf fundist hún æðisleg gamanleikona. Ég hef líka einu sinni áður hlustað á hana fara með fyrirlestur. Ekki brást hún í gær. Hún talaði um það að dreifa góðum tilfinningum og sagði að það væri bannað að dreifa neikvæðum tilfinningum. Hún vill að við söfnum góðum tilfinningum í tilfinningabankann okkar. Eitt ráð hennar var að hugsa til þess þegar við hlógum síðast það mikið að við gátum ekki hætt að hlæja. Hún vill meina það að þegar við hlæjum myndum við endorfín sem er vímugjafi. Þegar maður hugsar um það þegar maður hló síðast fer maður aftur að hlæja.

Þetta er alveg satt hjá henni. Ég get ekki gert að því að ég skell upp úr í hvert sinn sem mér dettur í hug ákveðinn atburður í lífi mínu fyrir nokkrum vikum.

Ég lá enn í rúminu. Það hlýtur að hafa verið helgi. Simmi minn var farinn fram úr og var eitthvað að bauka við að klæða sig. Þá sé ég allt í einu útundan mér að önnur gardínan dregst frá glugganum. Ég reisti mig upp til að sjá hvernig í ósköpunum þetta gat átt sér stað því ég vissi að hann stóð ekki við gluggann að draga frá. Skýringin reyndist sú að þegar Simmi minn beygði sig eftir sokkunum þá festist gardínan á milli rasskinnanna á honum og þegar hann sneri sér til að taka seinni sokkinn upp þá dróst frá.

Hann dró frá með rassinum.

"Ég er búinn að græja bjórdósina."

Ha, hvað, sagði ég annars hugar, við að telja lykkjurnar á prjóninum.

"Ætlarðu ekki að hafa grillaðan kjúlla á bjórdós í matinn?" spurði Simmi minn.

"Jú, elsku kallinn minn, er ekki allt reddí?"

"Jú, ég var að segja það. Ég er búinn að græja bjórdósina."

Þessi elska, sem ég dró upp að altarinu fyrir margt löngu síðan, var byrjaður að undirbúa kvöldmatinn, eins og hans er von og vísa, þrátt fyrir að hann vill helst ekki borða kjúlla.

En þegar kjúllinn er grillaður á hálffullri bjórdós tekur hann fullan þátt, allavega í undirbúningi.

Ég var ráðin í vist þegar ég var níu ára. Það þótti mikil upphefð að vera ráðin í vist. Þá hafði maður einhverjum skyldum að gegna og fékk jafnvel laun fyrir. Mínar skyldur voru þær að passa Rut systur mína. Hún er átta árum yngri en ég, þannig að þegar hún var eins árs var ég  níu ára gömul og treyst fyrir því að keyra litlu systur mína í vagninum og gæta hennar þegar hún hafði sofið lúrinn sinn eftir hádegi.

Venjulega fór ég með hana beina leið á stóra róló. Við vorum sendar með nesti. Mjólk í tómatsósuflösku og brauð í boxi. Það var regla hjá krökkunum að klukkan hálf fjögur settust allir í grasið sem var á afgirtu svæði við hliðina á leikvellinum sjálfum og snæddu nestið sitt. Þegar rigndi var setið við bekki undir skýlinu hjá gæslukonunum.

Þarna var alltaf aragrúi krakka að leika sér og var þetta mikill ævintýraheimur. Gæslukonur voru til staðar allan daginn og var gott að vita af þeim. Þarna voru sandkassar, rólur af mörgum stærðum, vegasölt, bæði há og lág en það  sem var skemmtilegast voru kaðlarnir. Það varð að klifra upp á háa kistu, ná kaðlinum og sveifla sér yfir á kistuna hinum megin.

Við þessa iðju gat ég gleymt mér og barninu sem mér var trúað fyrir.

Einn rigningardaginn komst Rut upp úr vagninum. Hún hlýtur að hafa dottið því vagninn var nokkuð stór. Hún fannst skríðandi í polli, rennandi blaut og illa til reika.

Ég man ekki eftir því að hafa verið skömmuð. En ég man að gallinn hennar var ljósgulur.

Ég varð svo hrædd um hvað hefði getað orðið um litlu systur mína að ég gleymi þessu aldrei.

Ég er byrjuð á nýju myndlistarnámskeiði. Myndlist ll. Ég er sem sagt í öðrum bekk í teikningu. Það versta er að eftir því sem ég læri meira því vissari verð ég að ég get ekkert teiknað eða málað. Ég vona bara að ég verði fyrir svona áhrifum eins og fólk lendir í sem fer á námskeið hjá Dale Carnegie. Þar er fólk fyrst brotið niður og svo byggt upp aftur.

Mig vantar sjálfstraust og ég þarf að læra miklu meira.

En það er gaman. Rosa gaman.