Pig og svín

Ég fékk sms frá Wales þar sem segir:

Upp úr eins manns hljóði heyrist  í Lúkasi: "Here I say pig but my afi and amma say svín." Sko minn! Og ég veit ekki af hverju honum datt þetta í hug.

Nei, það er ekki gott að segja af hverju barnið er í sínum þankagangi að hugsa um afa og ömmu í sömu andrá og svín. En það skemmtilega við þetta er að hann er að bera saman tungumálin og velta fyrir sér mismun þeirra.

 

Bílategundir

Ég þekki mjög fáar bílategundir. Ég sé ekki hvort bíll er gamall eða nýr nema núna eftir að nýju bílnúmerin komu þá veit ég betur. Ég get ekki tengt saman fólk og bíla því ég sé ekki hver situr undir stýri þegar ég mæti bílum. Ef fólk vinkar mér þá vinka ég bara á móti.

Einu sinni þekkti ég bíla vel í sundur. Það voru til rútur og vörubílar, jeppar og drossíur. Núna er þetta allt  hvað öðru líkt. Jeppar eru eins og drossíur og drossíur eins og jeppar. Vörubílar eru orðnir flutningabílar og líkjast rútum í fjarlægð. Rúturnar eru orðnar af öllum stærðum og gerðum og maður veit varla hvort um rútu er að ræða eða sendiferðabíl.

Ég þekki ekki einu sinni bílana á bílastæðinu við skólann. Ég gæti kannski, án þess að verða mér til mikillar skammar, bent á tvo eða þrjá og nefnt eigandann. En þar með er það upptalið.

Þess vegna varð ég að gæta mín sérstaklega vel í morgun, því ég fór á bláókunnugum bíl  í vinnuna. Ég skipti við tengdadótturina á bílum í gærkvöldi. Hún fékk minn og ég fékk bíl sem hún er að passa. Ég setti á minnið að á stýrinu stóð orðið NISSAN og á númeraplötunni stóð TE 787. Ég sá auðvitað að bíllinn var rauður.

Ég var ekki búin að týna þessum upplýsingum úr minninu þegar vinnunni lauk og átti ekki í miklum erfiðleikum með að finna hann.

En það er bara af því orða og töluminnið er í þokkalegu lagi.

Oddur af oflæti

Þegar glysgjarni kallinn minn týndi tveimur hringjum á Mallorka í fyrra fattaði ég að ég hafði ekki séð giftingarhringinn hans í einhvern tíma. Hann hélt því fram að giftingarhringurinn væri einhvers staðar heima. Ég hef kíkt eftir því öðru hverju, svona þegar ég er að þrífa og taka til en aldrei rekist á hringinn. Ég hef haldið því fram að hann væri líka búinn að týna honum.

Hann neitar alltaf og segir með áherslu: "Hringurinn er í húsinu."

Samt hefur hann ekki getað sýnt mér hann og ég hef látið í ljósi visssar efasemdir um að hann hafi rétt fyrir sér.

Í morgun var ég að leita að ákveðnum skartgrip frá mér og rakst þá á hringinn hans í skartgripapung frá mér. Hvernig hann komst þangað veit ég ekki en hringurinn hefir verið týndur í u.þ.b. ár. 

Nú á ég eftir að hringja í hann Simma minn og segja honum að ég hafi haft rangt fyrir mér en hann rétt. 

Maður verður stundum að brjóta odd af oflæti sínu.

Páskafrí hvað?

Ég hélt að ég hefði undið ofan af einhverri gamalli þreytu í páskafríinu. Ég veit ekki alveg hvað ég meina með þessu því ég ætlaði alls ekki að nenna á lappir í morgun; það hefði bara verið næs að fá eins og einn frídag enn og ekki nóg með það heldur kom ég dauðþreytt  heim úr vinnunni í dag. Það er svo oft erfitt að byrja aftur að vinna  eftir frí. Ég skil betur núna hann Simma minn þegar hann talar um erfiðan vinnutíma hjá sér. Vika í vinnunni og vika heima. Hann hlýtur að finna þessa þreytu þá alltaf á hálfsmánaðarfresti sem ég fann fyrir í dag.

Kallanginn minn.

 

Endurnærð eftir páskfrí

Ég var svo heppinn að frívikan hans Simma míns var akkúrat í páskafríinu mínu. Við náðum að bralla ýmislegt þessa dásamlegu frídaga.

Eins og að hvílast og vinda ofan af sér. Sem þýðir að ég hlakka til að fara í vinnuna á morgun.

Við fengum gesti í mat og þáðum matar- og kaffiboð. Við fórum á listsýningu í Þorlákshöfn, fyrirlestur um Hallgerði langbrók í Njálusetrinu á Hvolsvelli, út að borða í Rauðahúsinu og á Svarta sauðnum. Bílarnir voru þvegnir og bónaðir. Ég las líka einhver ósköp, prjónaði pínulitið, réð nokkrar krossgátur, fór í göngutúra, sletti í form svo eitthvað sé nefnt.

Skattaskýrsluna gerði í morgun. Það var fljótgert.

Indælt páskfrí.

Listakonan Zordis

Ég eignaðist listaverk í dag.

Ég hef lengi dáðst að listavekum Þórdísar á netinu.

Hef velt því fyrir mér að biðja hana um að senda mér eitt til Íslands en ekki látið verða af þvi.

Svo fékk ég boðskort. Hún var mætt á Klakann með listaverkin sín og var með sýningu í Þorlákshöfn í dag. Ég fór spennt til þess að berja verkin berum augum. Ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Þórdís er náttúrutalent. Hún málar yndislegar myndir á þakplötuskífur. Og þarna var hún, rauðvínskonan mín. Nú prýðir hún stofuvegginn minn.

Rauðvínskonan.

Hvað er skemmtilegra en þegar gamlir nemendur koma, sjá og sigra.

Hippatímabilið

Ég las með áfergju greinina í Mogganum í morgun um 68-kynslóðina eða hippatímabilið. Ég setti sjálfa mig í spor viðmælenda og tók að svara spurningunum eins og ég hefði svarað ef ég hefði verið beðin um það.

1. Varst þú hippi kringum árið 1968? Ég hef aldrei litið á sjálfa mig sem hippa en ég klæddist hippalegum fötum og tónlistin á þessum tíma átti hug minn allan. Bítlarnir höfðu mikil áhrif á mig og eins aðrir sem sungu um frelsi, frið og ást. Ég fíla enn í botn lagið sem Scott Mc Kenzie söng um blómabörnin í San Fransisco. En ég fór ekki í mótmælagöngur eða var með uppþot af neinu tagi. Það  var ekki fyrr en 1975 sem kvennafrídagurinn var og þá var ég auðvitað með.

2. Hvað varst þú að gera árið 1968 og hvað er þér minnisstæðast frá því ári? Ég var 18 ára og var komin í Kennaraskólann, vann í fiski um sumarið og einnig á leikskóla. Ég var að undirbúa mig fyrir lífsstarfið og farin að kíkja alvarlega á strákana. Fann minn þarna um vorið. En sumarið áður var ég tvo mánuði í London, sumarið sem Bítlarnir sungu All you need is love. Ég man að kennslukonan mín skrifaði textann á töfluna og hneykslaðist á hversu lítilfenglegur hann væri. All yoou need is love, love is all you need. Mér finnst textinn frábær og fannst það strax en það var ekki að marka kennslukonuna, hún var í krimplíndragt. Bítlarnir gáfu líka út þetta sumar St. Peppers plötuna og keypti ég hana á sjálfu Carnaby srtreet.

3.Hvað hreif þig mest við hugsjónir hippanna? Friðarboðskapurinn og frelsið.

4. Hver var helsta fyrirmynd þín árið 1968. Af hverju?Í sambandi við tísku var að Twiggy. Klippingin hennar og augnfarðinn var geggjað. Ég reyndi eins og gat að vera eins og hún. Náði samt aldrei vextinum. Mary Quant var aðalfatahönnuðrinn. Stuttu pilsin slógu í gegn. Það fólust viss mótmæli í að ganga í þeim. Þau stríddu gegn viðteknum reglum. Maður byrjaði að bretta upp á strenginn í mittinu en þegar það voru komnir tveir eða þrír hringir í mittið var farið að klippa neðan af pilsunum. Tónlistin var mjög stór þáttur í lífinu. Bítlarnir trónuðu í mínum huga á toppnum þó svo að ég væri í raun alæta á tónlist.

5. Hvað er það hippalegasta sem þú hefur gert fyrr og síðar?Ég reyndi einu sinni að breyta heimilinu mínu í kommúnu þannig að hver átti að sjá um sig eða allir um alla. Ég var að mótmæla húsmóðurhlutverkinu. Ég gafst upp eftir rúma viku, því þá var ekki einn diskur hreinn á heimilinu, engin flík hrein og allt á kafi í ryki og drullu. Ég reyndi líka eitt sinn að henda brjóstahaldaranum en þegar mér var sagt að konur sem gætu haldið blýanti undir brjóstinu mættu ekki vera brjósthaldaralausar vissi ég að sá draumur væri úti því ég gat auðveldlega haldið heilli tylft af blýöntum þarna

6. Hvernig sást þú í stórum dráttum fyrir þér árið 1968 að líf þitt myndi þróast til dagsins í dag og þú yrðir staddir í tilverunni árið 2008?  Ég hef aldrei getað séð langt fram í tímann.  Ég held samt að við Simmi minn höfum ætlað okkur, á unglinsárunum, að hafa það gott og vera búin að koma okkur vel fyrir um fimmtugt. Þessir draumur tengdist peningum að einhverju leyti. Nú höfum við það gott þó að peningar komi ekki við sögu. Ég er nær hippahugsjóninni núna en ég hef líklega ætlað mér.

7. Hvaða lífsmottó vildir þú helst geta haft í hávegum? Ég er búin að læra það að njóta lífsins NÚNA. Ég vildi að ég gæti kennt ungu fólki það að njóta augnabliksins. Lífið er núna.

8. Hver er arfleifð hippanna eða 68-kynslóðarinnar? Hipparnir skildu eftir sig hugsjónina um betri heim.  Þó að efnishyggjan sé efst á baugi þessa stundina þá lifir viðhorf þeirra.

9. Hvað lifir enn af 68-hugsjóninni og lífstílnum hjá sjálfum þér? Tónlistin lifir enn og það að vera góður við náungann.

Krakkarnir mínir voru eitt sinn að spjalla við mig um þetta tímabil og ég var dálítið hissa á hve mikið þeir vissu um hvað var að gerast á þessum tíma og að þeir gerðu sér betur grein fyrir ýmsu en ég. Munurinn er sá að krakkarnir voru búnir að lesa um hippana og hugsjónir þeirra, vafalaust eitthvað sem sagnfræðingar hafa skrifað. En þegar maður er sjálfur á staðnum skilur maður ekki alveg allt. Það er ekki fyrr en tíminn hefur liðið og söguskýringin kemur sem hlutir skýrast fyrir manni.

Góður granni

Þegar ég var í makindum að drekka morgunkaffið mitt í morgun og að lesa blöðin, mokaði nágranni minn allar innkeyrslur í botnlanganum mínum með traktorsgröfu. Ég hafði ekki miklar áhyggjur af snjónum í innkeyrslunni af því að bíllinn minn ræður alveg við það að keyra yfir skaflana. En það ber vott um myndarskap að moka snjó af stéttum og í innkeyrslum þannig að ég er hæstánægð með að eiga svona góðan granna. Það lítur betur út hjá mér núna.

Í dag er dagurinn sem ég tek vetrarljósin úr sambandi. Ég kveiki á þessum ljósum 1. nóvember og slekk 1. mars. Í desember heita þau jólaljós en vetrarljós hinn tímann. Ég verð alltaf dálítið döpur þegar ég slekk á ljósunum og sérstaklega núna af því það er augljóslega enn vetur. En það er bara asnalegt að vera með þau lengur.

Hinn góði nágranni minn hefur farið eftir þessari sérvisku í mér og látið sín ljós loga jafn lengi.

Það er gott að eiga góðan granna.